Yolun Aydınlık Tarafı

Son bir iç çekti. Gözlerini sildi, ardını dönüp evden çıktı. Parasını peşin almıştı. Eve dönerken “Bugün de karnım doydu… biraz daha et koysalardı.” diye düşündü. Eve girer girmez gözlerine damla attı. Yeni müşteri var mı diye telefonunu kontrol etti ama ne arama ne mesaj vardı. Biraz sosyal medyada dolandı. Belki bir fırsat çıkar diye düşündü. Bu iş artık günlük hayatının bir parçası olmuştu. İş yerindekiler, “cenazem var” deyip erken çıkmasına başta şaşırmışlardı. Ama işler yetiştiği sürece ses etmemeye başladılar. Bunun bir bahane olduğunu kabullenmişlerdi. Oysa yalan söylediği yoktu. Cenazeler onun profesyonel işiydi. Bir seferinde yakın arkadaşına “bir nevi oyunculuk” demişti. Birçok insanın duygularıyla hemhal oluyordu artık. Birkaç seferden sonra ağlamaya başlamak için zorlanmıyordu. Uzun süre bekledi, ama kimseden haber gelmedi. “Öğlen camiye giderim.” diye geçirdi içinden. Sabah telefonun sesiyle uyandı. Boğazını temizlerken “Bugünün işi de çıktı.” dedi. Ekrana baktığında aray...

Salon sessizdi. Konuk koltuğundaki yaşlı kadın geçmişi anlatırken aniden perde aralandı. Perdenin ardında, top sakallı şarkıcı belirdiğinde Selma birazdan olacakları anladı. Yılların yükü ve hiç yaşanmamış bir aşkın izleri gözlerine doldu. Üniversiteye gitmek üzere yola çıktığı o güne gitti zihni. Yanında dostu Vlado sessizce bavulunu taşıyordu. Kalabalığın arasında yalnızca ayak sesleri ve bavulun ara ara taşlara çarpışı duyuluyordu. Selma’nın içinde yeni hayatının merakı; Vlado’da ise henüz söyleyemediği kelimelerin telaşı vardı. Tren garında sessizliği ilk bozan Vlado oldu: — Vitaminlerini almayı unutma. Selma hafifçe gülümsedi. Kara trende kompartımanını buldular, bavul yerleştirildi. Sonra sıkıca sarıldılar. Camdan dışarı baktığında hâlâ oradaydı. Bir şey söyleyecek gibiydi. İçinde biriken cümleleri toparlamaya çalıştı. Olmuş ve olacak bir çok şey o an aklından geçti . Tam cesaretini toplamıştı ki demir tekerler sarsıldı, tren hareket etti. — Selma!   Bütün gücüyle bağırd...

— Hakan? Meydanın karşısında o tanıdık yüzü gördüğünde kendini tutamayıp dışından da söyledi. Bu kadar yıla rağmen hiç değişmemiş olduğuna oldukça şaşırdı. Saçları ağarmış, yüzü kırışmıştı ama yürüyüşü... o hâlâ aynıydı. Meydanın kalabalığı, arabaların gürültüsü... seslense de duyamazdı zaten. Gençliklerindeki gibi renkli giyinmesi işini kolaylaştırdı. Bayağı ardında olsa da kalabalık içinde onu kolayca takip edebiliyordu. Cebindeki paketi yokladı.   — Aynı yaştayız ama onun ciğerler sağlam tabii. Soluklanmak için bir anlık durduğunda yerin altına inen merdivenlere gözü takıldı. Şimdi kepenkleri kapalı, büyük ihtimalle depo olarak kullanılan bu dükkânda bilardo oynadıkları günleri hatırladı. Köşedeki masa, duvardaki sararmış afiş, kaybedilen maçlar...   Zaten o günler hep kısa sürmüştü. Gözden kaybetmeden takibe devam etmeliydi.   Ama ya o değilse? Yürüyüşü aynıydı. Renkli gömlek de ama... Önde giden dönmeden köşede biraz duraksadı. Bu vakti arayı biraz dah...

Çalmaktan yorulduğu kapıyı ardında bıraktı ve kendini sokağa attı. O evin çevresindeki bilmem kaçıncı turunu atarken kadın çoktan hıçkıra hıçkıra uykuya dalmıştı. Sokaklardaki bir yanıp bir sönen lambaların alacakaranlığında gidebileceği ikinci yere doğru yola koyuldu. Bu sefer bir şeylerin sona erdiğine emin gibiydi. Neyin sona erdiğini öğrenmesine biraz daha vardı. Adam yola koyulduğunda genç spiker küçük masasında yarı uyur nöbetini tutuyordu. Kapıdaki güvenlikler ve birkaç görevli dışında kanal binasında kimse kalmamıştı. Genelde böyle olurdu. Herkes sabah yayın saati yaklaşırken gelirdi. Her şey zaten sürekli yerli yerindeydi. Sabahları onları izleyen de pek yoktu. Tatlı uykusunun ortasında yan masadaki telefon çalmaya başladı. Apar topar kendine gelmeye çalıştı. Susmadan açmayı başardı. — Spiker sen misin? — Efendim, ben sabah haberlerini sunuyorum. Kiminle görüşüyorum acaba? — Gerçek spikere nasıl ulaşabilirim? — Bir notunuz varsa ben alabilirim. Kiminle görüşüyorum?  — Devl...

Saatin tiktaklarına iyice kulak kesildi. Bir kere daha vurduğunda sigarasından derin bir nefes aldı. Küllükte boş bir yer arayıp külü silkti. Sonra bir nefes daha... Düşünmeyi bir süre önce unutmuştu. Bir düzen içinde sigarasını içmeye devam ediyordu. Saat zamanı değil, o anı hatırlatıyordu. Kapıdaki tıkırtıyla kendine geldi. Sigarayı söndürdü ve saatlerdir etrafını saran sisi eliyle dağıtmaya çalıştı. Yabancı bir manzara değildi bu kadın için. Bu sahnede her şey yerli yerindeydi; düzenin bir parçasıydı sadece. “Yine mi?” diye soracaktı ki alacağı cevabı, sonra söyleyeceklerini ve yine duyacaklarını onlarca kez yaşanan örneklerden hatırladı. Çantasını ve paltosunu çıkarıp camları açtı. Sonra iki kahve alıp yanına geldi. Kahvesi gelince duvardaki saate baktı adam.   — Geç kalmışsın. — Otobüs... Cümlesini tamamlamaya gerek bile duymadı. Zaten adamın geç kaldığını fark ettiği de yoktu. Kapının sesini duyduğunda elinde sigarası yanıyordu. Saati duydu, bir nefes aldı. Önündeki bard...

Arkadan gelen tartışma sesleri, zayıflamakta olan şöminenin belli belirsiz çıtırtısını boğuyordu. Kutlama için kiralanan ev, misafirlerini ağırlamaya hazırlanıyordu. Masada bir peynir tabağı, birkaç kraker ve bir şişe şarap vardı. Diğeri, peynirler hazırlanırken çoktan bitmişti. Camın önündeki, birbirine bakan iki koltukta, birbirine bakmayan bir adam ve bir kadın oturuyordu. Birbirlerine, koltuklardan daha uzaktılar. Beklemekten sıkılan adam, kravatını gevşetip koltukta biraz daha yayılmıştı. Son bir araba sesi beklenirken telefon çaldı.   — Nasıl gelmiyoruz abi, ne demek gelemiyoruz? Telefonu açan pencereye yöneldi. Camı araladığında, görünmez bir beyazlığın her yeri kapladığını onayladı.   — Göz gözü görmüyor. Buraya gelmek kimin aklına geldiyse... — Tamam, biz gelip sizi alalım ordan... Onlar evde bekler. Onlar hazırlanırken, kadın ayağa kalkıp pencereye döndü. Sadece kar yağıyordu. Ne olabilir ki? Adam, ağırlaşan havayı sezdi. Koltukta iyice kaykılırken yüzü dah...